Op mijn tekeningen (veelal in potlood en inkt) zijn altijd mensen te zien. Ze lijken middenin een bezigheid of gesprek bevroren te zijn. De sfeer is verstild en verhalend. De menselijke psyche en het onderbewuste spelen een belangrijke rol. Soms staan de mensen in een bepaalde machtsverhouding ten opzichte van elkaar, of versmelten ze met elkaar of hun omgeving. 
Lichaamstaal vind ik fascinerend. Hoewel ik de anatomie van de mensen bewust vereenvoudig of aanpas, interesseert die me wel. Je kan een mens namelijk alleen maar tekenen door te kijken, en niet door te 'weten', zoals je bijvoorbeeld een tafel zou kunnen tekenen omdat je uit je hoofd weet hoe die er uit kan zien. 
Maar er is geen mal voor een mens en dat boeit me. 

Mijn tekeningen ontstaan uit onbeduidende (en daardoor voor mij neutrale) fotootjes waarin bepaalde dingen mij opvallen. Een schaduw die op iets anders lijkt, of een object dat schijnbaar overloopt in een andere vorm. Zoekende lijnen in potlood vinden daarin langzaam hun weg. Ik let op wat die mensen uitstralen, de manier waarop ze bezig zijn met iets of elkaar. Hun onderlinge verhouding of die tot hun omgeving. 
Veel blijft open of niet ingevuld. Het weglaten of wegpoetsen is een net zo wezenlijk onderdeel van het proces als het tekenen zelf. Soms wrijf ik daarbij met mijn vingers, waardoor ik een fysieke verbinding ervaar met de tekening. Mijn zweet is letterlijk in het papier opgenomen. Door dat proces van weglaten en versmelten onstaat vanuit het bestaande beeld een nieuw verhaal, dat ik van tevoren ook niet wist. Toevalligheden en associaties spelen hierin een grote rol. 

Het verhaal mag de compositie niet teniet doen, maar de compositie mag ook het verhaal niet afzwakken. Het is vaak een lastige zoektocht naar wat nog weg kan en wat er echt op moet blijven. Het een mag het ander niet overheersen. Dat geldt ook voor het sterk contrasterende donker en licht, en de verhouding tussen de leegte en de ingevulde delen. Fijne lijntjes versus grote zwarte vormen in inkt. Huid (of persoonlijk handschrift) versus leegte. In al die dingen zoek ik naar een bepaald evenwicht. Dat er rust is en dat alles zijn plek heeft. 

Omdat ik steeds de juiste innerlijke houding moet vinden om te kunnen werken, doe ik lang over een tekening. Maar zonder die specifieke innerlijke houding, het 'lege' kijken, de stilte in en om mij heen, het eindeloos zoeken aftasten, heeft het tekenen voor mij geen enkele zin.